Czy coś pana drażni w Stefanie?
Nie podchodzę do tego w ten sposób. Serial, z natury rzeczy, nie pokazuje wszystkich aspektów życia, a Stefan ma określone cechy. Czasami drażnią mnie jedynie zagadnienia natury językowej. Scenariusze tworzą różni ludzie, zdarza się że piszą kwestie dla Stefana, które – moim zdaniem – do niego nie pasują. Mam wrażenie, że na siłę chcą go odmłodzić. Dwa razy przez te dziesięć lat, odkąd pracuję na planie serialu, udało mi się z tego powodu zdenerwować. Raz miałem powiedzieć jakieś sformułowanie zapożyczone z języka angielskiego, z którym nie mogłem sobie poradzić, i wpadłem w furię.

Nie jestem w stanie sobie tego w wyobrazić! Jest pan niespotykanie spokojnym człowiekiem.
Nikt sobie tego nie wyobrażał. Kilka osób z ekipy, gdy zobaczyło mnie wściekłego, wpadło w histeryczny śmiech. Zacząłem wygadywać makabryczne rzeczy, dzwonić do producentów, scenarzystów, bo nie mogłem wypowiedzieć tej kwestii, mimo że już mnie do tego przekonano. Czułem, że brzmi sztucznie i jest nachalnie młodzieżowa. W końcu kolega dźwiękowiec, który trzymał podczas nagrania tyczkę z mikrofonem, puścił do mnie oczko, żebym dał spokój.

To była wyjątkowa sytuacja. Na planie „Barw szczęścia”, w porównaniu z innymi produkcjami, atmosfera jest wręcz fenomenalna. Serial powstaje wiele lat, a my niezmiennie darzymy się szacunkiem i sympatią; tworzymy zgraną drużynę. Bardzo mi to odpowiada, bo nie nadaję się do napięć międzyludzkich.

Chyba nikt się nie nadaje...
Są aktorzy, którzy wywołują napięcia, bo mają do zagrania nerwową scenę. Potrafią kogoś opieprzyć bez powodu, specjalnie doprowadzić do awantury, a potem powiedzieć: - dobrze, to teraz kręcimy! W ten sposób się przygotowują; wydziałem to na własne oczy paręnaście lat temu. Bywa i tak. Jeden z reżyserów na planie filmowym szczypał mnie, żebym na zbliżeniu miał wymalowany ból na twarzy. Są ludzie, którym takie metody nie przeszkadzają, ale ja się do nich nie zaliczam.

Co wydarzy się w życiu Stefana w nowym sezonie serialu?
Nikt nie wie dlaczego, ale jego córce Kasi (Katarzyna Górka – przyp. aut.) nie za bardzo układają się relacje z mężczyznami. Ciągle ma z nimi jakieś problemy. W nowych odcinkach nie będzie mogła porozumieć się z Łukaszem (Michał Rolnicki – przyp. aut.), a do tego dojdą kłopoty finansowe. Straci firmę i ponownie pojedzie szukać szczęścia za granicą. Z kolei Stefan zostanie zmuszony do sprzedaży domu i przeniesienia się do mieszkania. Mój bohater będzie miał poważne problemy; zobaczymy, jak sobie z nimi poradzi. Niedawno kręciliśmy nad jeziorem scenę totalnej awantury Stefana i Łukasza. Było nieprawdopodobnie zimno, a my spędziliśmy pięć godzin w plenerze. Myślałem, że tego nie wytrzymam, to była makabra, ale jakoś przetrwałem.

Jest pan zadowolony, że przed dziesięcioma laty przyjął pan propozycję Tadeusza Lampki?
Ostatnio gram mniej. Dla aktorów w moim wieku propozycji jest niewiele, a dodatkowo jestem utożsamiany z serialem codziennym, co też sprawia, że producenci rzadziej zwracają się do mnie z ofertami. Czasem tli się we mnie myśli, żeby zrobić coś innego, zagrać w jakimś filmie, ale nie narzekam. To była dobra decyzja, jestem zadowolony. „Barwy szczęścia” wpisały się w moje życie.

Rozmawiał: Kuba Zajkowski