Znak zodiaku: bliźnięta

Ulubione słowo: kiedyś nadużywałem: "w każdym bądź razie", teraz: "że tak powiem"

Ulubione zdanie: "Aby do celu, ale nie po trupach" i "wszystko w swoim czasie"

Ulubiony zapach: zapach dziecka

Ulubiona potrawa: wszystkie domowe specjały mojej Mamy

Przesądy: nigdy nie przejdę pod drabiną!

Czynność, bez której nie mógłbym się obejść: myślenie o sprawianiu komuś przyjemności.

 

Piotrze J., czym jest dla Ciebie szczęście?

Czymś, co jest w nas, tylko musimy chcieć to wydobyć...

A jak to jest w przypadku Twojego bohatera – Piotra Walawskiego?

Piotr jest, a raczej, stara się być człowiekiem szczęśliwym. Miewa problemy, ale najczęściej tkwią one w nim samym.

Jakie było Twoje pierwsze wrażenie w zetknięciu z Piotrem W.?

Jesteśmy całkiem różni. Piotra W. określa to, co posiada. Dla Piotra J. "posiadanie" od zawsze było sprawą podrzędną. Świetnie czuje się jadąc po Gdańsku na używanym holenderskim rowerze. A mój bohater? Barwą jego szczęścia jest ciemny błysk karoserii najnowszego samochodowego cacka.

Nie macie żadnych punktów stycznych?

Lubię obserwować, "podglądać" ludzi. A moi bohaterowie? Im bardziej ode mnie odlegli, tym dla mnie jako aktora – ciekawsi. Jeśli chodzi o cechy wspólne... znajduję jedną: jesteśmy równie ambitni, jednak na całkiem różnych poziomach i – w przypadku Piotra J. – bez syndromu "chorobowego". (uśmiech) Piotr W. wciąż musi sobie coś udowadniać. Gdyby natomiast Piotr J. miał kogoś "drasnąć", z pewnością by się wycofał.

W jaki sposób prosto z teatru trafiłeś na plan serialu?

Pani Ilona Łepkowska zobaczyła mnie w "Weselu" Wyspiańskiego, w którym gram Poetę. Nie mam pojęcia, czy przyjechała specjalnie, czy był to przypadek. Nie kryję jednak tego, że to teatr jest dla mnie najistotniejszy.

Co najbardziej różni Piotra J. od Piotra W.?

Piotr J. uczy się słuchać ludzi. Nie – przytakiwać, potakiwać, dogadywać, ale słuchać. Uczy się także rozmawiać. Piotr W. nie słucha. Mówi.

W takim razie, dziękuję Ci bardzo za rozmowę.

Rozmawiała Justyna Tawicka